Je hebt vast wel eens van de Gorgels gehoord: kleine, magische wezentjes die je ’s nachts beschermen tegen de nare Brutelaars, die eropuit zijn om je ziek te maken. Deze superpopulaire kindervrienden, bedacht door Jochem Myjer, beleven in De Gorgels en de laatste kans hun derde en allerlaatste grote avontuur. “De laatste tien pagina’s heb ik jankend zitten schrijven”.
Tekst: Tess van der Zwet
HET EERSTE BOEK VAN DE GORGELS…
‘was een jongensdroom. Van kinds af aan ben ik gek op kinderboeken. Toen ik begon met schrijven koos ik voor de leeftijdscategorie zes tot negen jaar. De moeilijkste leeftijd blijkbaar. Ik ben ontzettend vaak opnieuw begonnen. Wat een overwinning toen het uiteindelijk af was! Dat het zo populair zou worden, had ik nooit gedacht.’
DE LEEFTIJDSCATEGORIE ZES TOT NEGEN…
‘was blijkbaar een heel belangrijke en magische periode voor mijzelf. Ik geloof dat we allemaal een leeftijd hebben waarin we een beetje blijven hangen. Je bent dan onschuldig en vol verwondering maar je bevindt je ook in het mistgebied naar volwassenheid. Ik word bijna dagelijks aangesproken door kinderen in die leeftijd die me vragen of Gorgels echt bestaan. “Wat vind je leuker?”, vraag ik dan, “geloven dat ze bestaan of geloven dat ze niet bestaan?” Het antwoord is steevast: “Leuker dat ze bestaan”
VOORDAT IK KINDERBOEKEN SCHREEF…
‘werd ik herkend als de meneer van de grapjes. Nu ben ik de meneer van de Gorgels. Zelfs op het hockeyveld word ik aangesproken. “Sorry dat ik je stoor, maar jouw luisterboeken hebben echt onze vakantie gered.” De luisterboeken zijn een soort hoorspel en mede door de stemmen van BN’ers ook leuk voor de ouders.’
DAT ZOVEEL KINDEREN OPGROEIEN MET DE GORGELS…
‘vind ik een eer. Het is zo bijzonder dat ze in mijn fantasieën meegaan en dat ik iets mag bijdragen aan hun belevingswereld. Dat voelt ook als een enorme verantwoordelijkheid. Zo was er een jongetje met kanker dat niet lang meer te leven had. Iets ergers bestaat er niet. Hij wilde per se dat zijn Gorgeltjes bij hem lagen. Die waakten immers al- tijd over hem. In ziekenhuizen zijn veel Gorgels te vinden. Ze bieden kinderen bescherming en troost en zijn dus zoveel meer dan een figuurtje uit een kinderboek. Dat jongetje is uiteindelijk begraven met zijn Gorgels. Dat raakt me gigantisch.’
DE ILLUSTRATIES IN DE BOEKEN…
‘zijn de regel. Als illustrator Rick de Haas iets tekent wat niet klopt met de tekst ben ik degene die zich aanpast. Het is een meesterlijke samenwerking. Tijdens het schrijven denk ik altijd precies te weten welk element Rick kiest om te illustreren. Acht van de tien keer zit ik goed.’
DIT DERDE GORGELS-BOEK…
‘is het laatste. Ja, heftig hè? De theaterwereld heeft een beroemde wet dat alles in drieën gaat. Ik vind het zelf ook mooi om iets af te sluiten. Natuurlijk had ik het kunnen uitmelken en elk jaar een Gorgelboek kunnen maken. Maar wat is daar nou aan? Toen ik eenmaal had besloten dat dit verhaal tevens het laatste zou worden, kon ik alles uit de kast halen. Je hoeft niets meer achter te houden voor later. Ik heb er twee jaar over gedaan en het boek is twee keer zo dik als zijn voorgangers. Ik zou dit einde als kind heel mooi hebben gevonden.’
DE LAATSTE TIEN PAGINA’S…
‘heb ik jankend zitten schrijven. Ik had mezelf opgesloten in een hotel om het boek af te maken en begon om acht uur ’s ochtends met nog drie hoofdstukken te gaan. Net toen ik de laatste zinnen typte, ging de zon onder. Zo mooi.’
