De Italiaanse schrijfster Laura Imai Messina schreef met Dingen die we toevertrouwen aan de wind een aangrijpende roman rondom het fenomeen ‘De telefoon van de wind’.
Messina: “Ik geloof dat mijn verhaal voor iedereen relevant is die zichzelf wil blijven openstellen”
Gebaseerd op ware gebeurtenissen
‘De telefoon zelf zal mijn stem niet laten horen. Dus ik laat de wind dat doen, vandaar de naam: ‘Telefoon van de wind’, aldus Itaru Sasaki. Omdat hij nog zo graag tegen zijn overleden neef wou kunnen praten, plaatste Itaru een oude telefooncel in zijn tuin. Vanaf deze plek overziet hij de kustlijn van Otsuki, Japan. Twaalf maanden later echter, in maart 2011, werd Otsuki getroffen door een tsunami waarbij 861 mensen omkwamen en 421 mensen vermist raakten. Itaru wilde iedereen die iemand verloren is de kans geven om contact te maken met hun geliefden. Inmiddels hebben al duizenden mensen zijn telefooncel bezocht, om hier met hun doden te kunnen spreken.
Op dit gegeven heeft Laura Imai Messina haar roman Dingen die we toevertrouwen aan de wind gebaseerd. In een interview vertelde Messina: ‘Ik wou schrijven over verdriet, maar ook over het geluk van (over)leven, over het idee dat we een deel van onszelf moeten durven toevertrouwen aan onze geliefden, en over de moed om degenen het dichtst bij ons los te laten.’
Geïnspireerd geraakt na haar bezoek aan de telefooncel en het tsunamigebied in 2011, wilde Messina deze ervaring delen met haar lezers. Het heeft jaren geduurd voor ze dit delicate onderwerp durfde te gieten in de vorm van haar roman. Het laatste wat ze wou, was sensatiebelust overkomen. ‘Om hierover te schrijven direct nadat het gebeurd was voelde niet goed, alsof ik er misbruik van zou maken. Ik heb dus gewacht, tot het juiste verhaal zich aandiende. Maar het moest niet te zwaar zijn. Ik wou dat mijn verhaal vol lichtheid en liefde was.’
Hoofdpersoon Yui
Het verhaal volgt Yui, een jonge vrouw die bij de tsunami van 2011 haar moeder en haar dochtertje is verloren, en sindsdien niet goed weet hoe ze verder moet met haar leven. Terwijl ze worstelt met haar verdriet, hoort ze het verhaal van een oude man die een kapotte telefooncel in zijn tuin heeft gezet. Op die plek lukt het mensen die een geliefde zijn verloren om met hen te communiceren via de wind, en zo enigszins om te gaan met hun verlies. Terwijl het nieuws van de telefooncel zich verspreidt, komen mensen van steeds verder hierheen om met hun geliefden te kunnen ‘spreken’. Ook Yui besluit de reis te maken. Maar eenmaal daar, heeft ze niet de moed om de telefoon op te pakken. Maar ze blijft terugkomen, om de mensen te observeren die dat wel kunnen. Dan ontmoet ze Takeshi, een weduwnaar wiens dochtertje niet meer heeft gepraat sinds het overlijden van haar moeder. Je volgt met name de weg van deze drie personen, terwijl zij worstelen met hun verdriet, maar hier ook voorbij leren kijken.
‘Ik geloof dat het verhaal voor iedereen relevant is die de overgang van voor naar na wil meemaken; voor iedereen die zijn leven niet wil laten vastlopen na een vreselijke gebeurtenis, maar die zich wil blijven openstellen’, aldus Messina. Japan staat van oudsher misschien niet bekend om zijn cultuur van emotionele expressie. Zo staat kijoor, het principe van hoe groter het lijden, hoe minder je dit laat zien, hier nog altijd hoog aangeschreven. Toch weet Messina emotionele intensiteit knap te balanceren met de ingetogen Japanse aard. Ook weet Messina in dit complexe werk een aangrijpend liefdesverhaal te weven. Zo verbindt de roman niet enkel de levenden met hun doden, maar vooral ook de levenden met elkaar. Het is een universeel verhaal over verdriet, persoonlijk verlies, liefde en hoop.
Laura Imai Messina
Dit is Messina’s derde boek (ze schreef eerder twee non-fictie titels). De Italiaanse schrijfster verhuisde vijftien jaar geleden naar Japan. Ze begon daar een succesvolle blog waarin ze de Japanse cultuur beschreef, en haalde er een Master in de vergelijkende literatuurwetenschap, met de focus op materialiteit in Japanse en Europese literatuur. Messina begrijpt en houdt van Japan en diens oude cultuur, dat is te merken. In 2018, in een interview met The New York Transatlantic, zei ze over de Japanse literatuur: ‘Het voldoet aan de behoefte aan schoonheid en meditatie. Het is de taak van literatuur om nieuwe manieren van leven voor stellen, om het hier en nu te verbinden met dat wat ver weg lijkt.’
Dit principe heeft ze ook in haar hoofd gehad bij het schrijven van haar roman, Dingen die we toevertrouwen aan de wind.
Benieuwd geworden naar de roman? Lees dan hier de eerste hoofdstukken.
