Interview Candy Dulfer: “Ik wil gewoon nooit oud worden”

Tekst: Judith van Ankeren

Als piepjong meisje stond ze al met haar sax op het podium en speelde ze met grootheden als Prince, Sheila E. Dave Stewart en Van Morrison. In haar biografie vertelt Candy Dulfer hoe ze dat heeft ervaren. “ Ik deed maar net alsof ik het allemaal heel normaal vond.”

Daarom is dit het moment om mijn biografie te schrijven

Waarom was dit het moment voor jou om een biografie te schrijven? Wil je er iets mee afsluiten?

“Nee dat niet per se. Ik had wel altijd in mijn hoofd dat ik ooit mijn levensverhaal zou opschrijven, maar twijfelde er ook over. Ik leid helemaal niet zo’n seks – drugs – en – rock – ’n – roll – leven, zoveel drama is er niet. Aan de andere kant weet ik wel hoe het is om een vrouwelijke bandleider te zijn, in een toch door mannen gedomineerd wereldje. Het idee dat ik anderen met mijn verhaal een steuntje in de rug kan geven, spreekt me erg aan. Daarom ben ik twee jaar geleden begonnen mijn verhaal te vertellen aan journalist Liddie Austin, die ik helemaal vertrouw. Zij heeft daar een soort raamwerk van gemaakt, waarbinnen ik zelf ook een aantal stukken ben gaan schrijven. Zonder Liddie was het me nooit gelukt.”

€ 21,50 – op Paagman.nl

De biografie maakt me trots

Hoe is het om op je eigen leven terug te kijken? “Heel leuk, maar ook een beetje confronterend dat ik al meer dan dertig jaar hetzelfde doe. Ik ben voor de biografie in mijn fotoarchief gedoken en kwam foto’s tegen waarop ik piepjong zit te gieren van de lach met mijn bandleden. Dan denk ik wel: jeetje, dat doe ik nu nog. Maar het is ook heel mooi dat de lol er nooit af is gegaan. En het maakt me trots, dat iets wat ik vroeger graag wilde, gewoon echt is gelukt. Het bewijst dat je op je twaalfde al heel goede ideeën kunt hebben. Dat is ook wat ik met mijn boek wil overbrengen: als je een droom hebt, laat je daar dan niet zomaar vanaf brengen. En niet alles is hetzelfde gebleven hoor. Ik kan me herinneren dat we in die tijd enorm konden klagen, zo van: ‘Man ik ben zo moe, ik ben helemaal kapot.’ Nu zijn we ouder en nog veel moeier, maar ook dankbaarder. We genieten er erg van dat we nog steeds mogen spelen.”

Je ging saxofoon spelen om meer bij je vader te zijn, miste je hem vaak?

“Ja, maar niet heel bewust. Ik was niet anders gewend, dan dat mijn vader veel weg was om op te treden. En als hij er was, had hij altijd alle aandacht voor mij. Ik kan me geen moment herinneren dat hij zei: ‘Nu even niet.’ Van mijn moeder ook niet trouwens. Ik kom uit een enorm warm nest en ben nog steeds erg close met mijn ouders.”

Onder de hoede van Prince en toen was het genoeg

Je was net als Sheila E. protegé van Prince, maar besloot op een dag dat het wel mooi was geweest, schreef hem een briefje en ging naar huis. Heb je daar nooit spijt van gehad?

“Nee echt niet. Ik had heimwee naar huis en vooral haast. Ik ben ontzettend ongeduldig en had het gevoel dat ik mijn tijd zat te verdoen, terwijl ik thuis al een band had. Ik heb daarna nog jaren met hem gewerkt hoor. Hij was niet boos op me. Ik denk dat hij het ook wel interessant vond, zo’n jong meisje dat haar eigen weg koos.”

Had je het idee dat Prince eenzaam was? “Ja, maar het was volgens mij wel een zelfverkozen eenzaamheid. Ik speel nu even de amateurpsycholoog, maar ik denk dat het te maken heeft met dat hij geen warme jeugd heeft gehad. Hij had voorzichzelf besloten dat hij beter af was in z’n eentje. Toen ik hoorde dat hij alleen dood was gevonden, heb ik heus een traan gelaten. En toch was het zijn eigen keuze om alleen te zijn. Hij heeft relaties gehad met de liefste vrouwen door wie hij zich liet inspireren en daarna verliet hij ze weer. Dus zo schrijnend is het ook weer niet. Natuurlijk mis ik hem en vind ik dat hij veel te vroeg dood is gegaan. Mijn grootste pijnpunt met hem is, dat ik gewend ben om liefde te geven en dat hij die niet altijd wilde of kon ontvangen. Hij vertrouwde uiteindelijk bijna niemand, omdat hij niet kon geloven dat sommige mensen geen bijbedoelingen hadden, geen agenda. Dat is tragisch. Aan de andere kant: als hij een heel gezellige vent was geweest, had hij vast niet zo creatief kunnen zijn.”

Ik doe net alsof ik het heel normaal vind

Was je nooit star-struck door al die beroemdheden? “Dat was ik wel, maar dat liet ik niet merken. Ik deed net alsof ik het allemaal heel normaal vond. Ik heb zelfs een keer gehad dat Justin Timberlake naar me toe kwam na een optreden met Prince. ‘You were amazing’, zei hij. Toen antwoordde ik heel cool: ‘Oh thanks’ en liep door. Stom, stom, stom, want ik vind hem heel goed en had graag een praatje met hem gemaakt.”

Dit zijn slechts enkele fragmenten uit het interview met Candy Dulfer. Lees het hele artikel in de glossy PRESENT van Paagman. Verkrijgbaar in de winkels van Paagman met een Paagman Privilege Pas.

Geschreven door
Meer van Redactie Paagmag

Koken met rappers: hoe ‘Vieze Fur’ viraal ging als Lekker Fred

Waarschijnlijk ken je hem beter als Vieze Freddy of Vjeze Fur van...
Lees verder